دوری گزیدن از تله بهبودی

ابتدا لازم می دانیم توضیح مختصری از تله بهبودی داشته باشیم :

تله بازیابی ( بهبودی ) به وضعیتی اطلاق می شود که در آن تلاش ها برای بازیابی از یک بحران یا رکود اقتصادی

به طور ناخواسته منجر به سیاس ت ها یا اقداماتی می شود که مانع رشد یا پایداری بلند مدت می شود . به عنوان

مثلا : اگر دولت اقدامات کوتاه مدتی را برای تحریک اقتصاد اجرا کند مانند استقراض بیش از حد یا چاپ پول

ممکن است تسکین فوری ایجاد کند اما می تواند منجر به تورم یا بدهی بالا در آینده شود و تله ای ایجاد کند که

بهبود پایدار را با مشکل مواجه کند . سیاست گذاران باید تعادلی بین پرداختن به چلاش های فوری و تضمین

ثبات بلند مدت ، اقتصاد برای جلوگیری از افتادن در تله بهبود ایجاد کنند .

در اکثر مواقع برای ما اشتغلا به حرفه ای یاری گرانه به معنی کمک به انسان ها برای ای جاد تغییرات پایدار مثبت

در زندگی آنها است . ناظر کسی که این تغییرات را در خود ایجاد می کند و در زندگی شکوفا می شود می تواند

بسیار بی نظیر و لذت بخش باشد . در زیر این موضوع نکته ای است که گاهی ما را به دام تله بهبودی بکشاند .

زمانی احتملا خطر افتادن در این دام وجود دارد که ما بیش از حد بر روی رفع مشکلات مراجع متمرکز می شویم

و خواست ما به رفع مشکل حساسیت ما را نسبت به بافتار پیش رویمان کاهش می دهد . وقتی ما در دام تله

بهبودی گرفتار می شویم بینش مان را درباره نیاز های مراجع و نیاز های خودمان از دست می دهیم و در اصل

همجوشی و اجتناب محرک اصلی رفتار ما می شوند و ما غافل از این نکته می شویم که مراجع فقط نیاز به شنیده

شدن دارد و یا پریشانی اش تأیید شود . ما فکر می کنیم تلاشمان برای انجام کاری برای مراجع درست بوده و آن

را موجه جلوه می دهیم . در بدترین حلات این کار می تواند منجر به تو قف درمان و یا ختم جلسات درمان از

طرف مراجع شود .

پس چرا در نهایت این کار را می کنیم ؟

دلایل زیادی وجود دارد . ابتدا تاریخچه یادگیری خود ما می تواند سهم بزرگی در نحوه پاسخگویی به مراجع در

طی درمان داشته باشد . امکان دارد یاد گرفته باشیم که برای مفید بودن باید حتما اقدامی کنیم و یا اینکه آسیب

ها و پریشانی کشنده هستند پس باید از شر آن خلاص شد . این باور ها می تواند بر قوانینی که ما در مورد معنای

درمانگر بودن در ذهن خویش داریم تأثیر بگذارد . به عنوان مثلا : من ( درمانگر ) برای اینکه مفید باشم ، باید

کاری انجام دهم و نباید اجازه دهد کسی درد بکشد . امکان دارد لاگو های خاصی درباره نحوه کار درمانگر بودن

در ذهن خود داشته باشیم برای نمونه : متخصص هم باید سلام باشد و هم مشاوره ارائه دهد و نصیحت های ولادانه

داشته باشد . از طرفی ممکن است متوجه شویم که دیدن پریشانی شخصی دیگر پریشانی هیجانی برای ما به

وجود می آورد در چنین مواردی نه برای کمک به مراجع بلکه برای کاهش پریشانی خود به دام تله بهبودی می

افتیم . برای اینکه در دام تله بهبودی نیفتیم باید تمام توان خویش را به کار گر فته و خود را از هر لحاظ آماده

کرده باشیم . یعنی از فرایند های انعطاف پذیری روان شناختی و نقاط ضعف و تله های خویش آگاه باشیم .

ضرورت این آگاهی از خودمان برای آن دسته از مراجعانی است که متوجه می شویم بیشتر از بقیه ما را به دام تله

بهبودی می کشانند .

در اینجا به نکاتی مهم اشاره می کنیم :

1 -محتوا و رفتار ای ناخواسته ای که هنگام گیر افتادن در این تله انجام می دهیم شناسایی کنیم و در

ماتریس اکت وارد نماییم و همزمان ارزش های خودمان را در ارت باط با هر مراجع خاص مد نظر قرار

دهیم.

2 -روش هایی را برای خارج شدن از حالت خودکار و ورود به لحظه حال داشته باشیم .

3 -به احساساتی ک ه در درمانگر بروز می کند توجه کنیم . ژست مهربانی ، گرما و شفقت می تواند باعث

تسکین شده و زمینه ای به وجود آورد که تحت تأثیر آن وجود چنین احساسی به اجبار به عنوان تنها راهنمای رفتار نباشد .

تلخیص : لعیا عبادالهی

کتاب : درمان پذیرش و تعهد اکت

نویسنده : ریچارد بِنِت ، جوزف اولیور / ترجمه دکتر عمران حشمتی / نشر تهران کتاب ارجمند، 1399 .

هوش مصنوعی

[email protected] :  ایمیل