روانشناسی
آنهایی که نماندند بزرگترین استاد های ما هستند
آنهایی که نماندند بزرگترین استاد های ما هستند:
آن آدم‌هایی که نماندند و آنهایی که حمایت نکردند بزرگترین استادهای ما هستند. آنهایی که ما را ندیدند و به جای عشق و توجه در قلب ما اندوه را کاشتند .انهایی که ما فکر می‌کردیم آشناترین دنیای من هستند،از همه برای ما غریبه‌تر بودند و به ما کمتر توجه می‌کردند .همان‌ها استادهای ما هستند. آنهایی که دوست داشتن ما را نقطه ضعفمان تلقی می‌کردند، استادهای ما هستند و ما بزرگترین درس‌های زندگیمان را از سخت‌ترین رابطه‌هایمان خواهیم گرفت.
آدم‌هایی که ما را تنهاتر کردند ،ما را به درونمان نزدیک‌تر می‌کنند.
کمی که صبور باشیم و ایمان داشته باشیم ، متوجه می‌شویم این آدم‌ها بزرگترین تلنگرها برای ما هستند، ما و برداشت‌های ذهنی‌مان را تغییر می‌دهند، ما و نوع رابطه‌مان را با خودمان تغییر می‌دهند ،انگار که این آدم‌ها باید بیایند تا چیزی تغییر کند، چیزی در درونمان در نگاه ما به آدم‌ها و دید ما نسبت به زندگی .
برای رابطه‌ها و آدم‌هایی که تجربه کرده‌اید خود را سرزنش نکنید. همه ما به استادهایی احتیاج داریم تا تغییر را تجربه کنیم. پایدارترین تغییرات درونی از دل سخت‌ترین تجربه‌ها شروع می‌شود. به جریان دنیا اعتماد کنید و از آدم‌هایی که تجربه کرده‌اید گلایه نکنید .گاهی آدم‌ها بزرگترین استادهای ما می‌شوند. استادهایی که به ما می‌آموزند چطور مهر بورزیم و از عشق مأیوس نشویم و چطور هر آنچه که آنها از ما دریغ کردند ما از خود دریغ نکنیم و درست آنطور که آنها با ما برخورد کردند ما با خود و دیگران برخورد نکنیم. به جریان زندگی اعتماد کنید و اجازه دهید تجربه‌هایتان همچون استادهای گرانبها به شما درس‌های تکرار نشدنی را بیاموزد.
گردآورنده فرزانه افروزی
برگرفته ازکتاب تکه هایی از یک کل منسجم
نویسنده پونه مقیمی
